inicjacja

niczym zraniona łania

nie mogąca wzbijać się po górskich szlakach

modlitwa zahacza echem o czubki wzgórz

balansując na krawędzi ostrych skał

spada w nienawiść

nienawiść

niczym otchłań

wdziera się w ziemską człowieczą wyobraźnię

słabej ludzkiej psychiki

rozdziera na strzępy to co jej stanie na drodze

potem wrzeszczy ryczy chłonie

potęguje zgryzoty

nienawiść -

upadła siostra miłości

dzika bestia nadludzkiej niszczycielskiej mocy

wydziera z człowieka wszystko i dookoła

pozostawia (o ile!) zgliszcza i popiół...

teraz jestem roztargniona

echo

rozsypuje o skalne ściany konfliktu łzy

słyszę

balansujące pod napięciem

zadry strachu pustki wrogości - niechęci

poniżania - bylekogości - nic nieznaczącego niczego

wbite w obecnie krwawiącą niemą duszę

wśród bzów i zapachu łąki

nie ma przypadków

pomiędzy miłością a nienawiścią

nienawiścią a miłością

wygrywa silniejsza

trzymam się teraz dłoni niczym marzenia

słów ciepłych oczu kochanych

dających światło od ciepła

i ciepło od światła

jest to szansa

nie mogę się pomylić...

droga do szczęścia jest jedna

22-24 listopada 2013

 

już mi kwiatów nie przynosi,

teraz przynosi mi siebie

i przyjdzie

jeszcze raz

za czas jakiś

jej już nie będzie

jeszcze raz

przyjdzie

przyniesie kwiaty -

może fiołki

albo konwalie

albo zbierze z łąk wiosenne,

z pól - letnie

albo maki ostatnie żegnające żurawie

przyjdzie - umrze

przyniesie życie

10.11.2013

 

 

gdy będę Cię już pieścić

myśli odejdą daleko

gdy pieścić będę Twoje skronie

co będą czuły usta moje

nabrzmiałe ciepłem tej pieszczoty

gdy Twym policzkom już gorącym

muśnięciem dodam animuszu

co będą czuły moje dłonie

gdy mokre usta mokre ciała oplótwszy nas

pieszczota wchłonie

a co

gdy bliskość nos o nos odnajdę

i będzie zmysły wchłaniać moje

czy usta żądne tej rozkoszy

wejdą Cię pieścić w usta Twoje

a niżej gdy rozpalę ciało

owej nieziemskiej namiętności

i gdy rozedrgam jej powłokę lnianą

czy oczy Twoje szczęściem moim

rozpłoną czułość pożądaną

aż wreszcie

gdy rozpieścisz mnie całą Kochanie

i oczy szczęściem dusze nasycą

co powiesz o miłości wtedy

pieszcząc się we mnie pieszcząc pieszcząc mnie nagą

 

1-2 września 2013

 

 

na cienkiej nitce

faluje więź

na cienkiej nitce

przeskakuje iskra

na cienkiej nitce

poszarpane miejsca w nicość zachodzą

smutną powłoką nieba

na cienkiej nitce

wspomnieniem zdmuchnięte zboża

lśnią złocistą wonią życia

na cienkiej nitce

radość morze niosło

bliskości cudu jedynego

i mewy krzyczały

i fale brzmiały jak niesamowite dęby

raz po raz wyrosłe potęgą żywiołu

 

a na koniec usiadła szukająca twarzy

na nitce cienkiej

tłumu

jej nie było

tylko tęsknota wciąż iska skrzydełka

upiększając kobiecość w najlepszym wydaniu

21-24.08.2013

 

zobacz jak daleko i blisko

wśród zapachu bzu róż i frezji

uniosłam je

przechowałam

mam je teraz - w dłoniach pieszczę

mam je teraz szeptem je budzę

krnąbrnie porusza się wierci

mam je teraz - otulam sobą - pączkuje

jest piękne jak dziki zapach bzu róż i frezji

jak słowa z czułości słodkie Twoje

wypieszczone szeptem

jak zapach Twego oddechu gdy pieści me zmysły pełnią obecności

tak daleko i jak blisko we mnie

jesteś

na poduszce westchnień, spojrzeniu pragnień

na poduszce sekretnych myśli splątanych słów gdy szepczą spragnione tęsknoty

zasypiam w pocałunku życia

szczęśliwa by zbudzić się znów

29 maja 2013

 

tak pisała Szymborska...

nikt mnie tak pięknie nie kochał -

powiedziało "ja" patrząc na mnie z góry

oddzielić odległość i potrząsnąć w pół drogi

skrócić lejce złudzenia -

jedna tylko kusicielka fantazja

może dużo, wiecie zresztą sami...

kto wie, ten jest szczęśliwy

ten patrzy przenikliwym okiem,

dokoła siebie

nie po to by uciekać od strachu

lecz po to by nie dać się zwieść iluzji pragnień

nie trudno przebyć drogę, która zachwyca

lecz zachwycić się nią świadomie

wejść w kontakt z prawdziwością siebie

poznać zachwyt od podszewki rzeczywistości

odrzucić cierpienie

połykając w całości bagaż doświadczeń

który należy skrupulatnie najpierw schrupać

by się nie udławić

bo każdy ma prawo do wolności

do godności swoich uczuć

17 marca 2013

 

wrzeszczoty

cisza sączy swoje wrzeszczoty

wśród niej gdzieś - dobrze że jest

skądś dobiega -

strumyk zmysłowych frezji

nieopodal dywan i kilka kolorów

lgnął do niej jak bystre oko rozwrzeszczanej dżungli

histeria zamarła w pół

spadł obraz nagiej kobiety

z wysokości ram

moralnie wstrząśniętej twarzy

nie ocalono

zdeptano na miazgę kobiecą nagość

trzymam się kurczowo ramion ciszy

milczeć nie umiem o swoim kalectwie

pochłoniętą w modlitwie

wchłonęła mnie

dzika bestia bogów

w stanie nirvany

unoszą się zmysły frezji wokół krążą beztrosko

dzikie namiętności,

niesforne pożądania duszy

i ciała niefizycznej męki

wyrywają spragnione piersi

w tło przezroczystości

17 luty 2013

 

 

o wschodzie słońca

tłukąc powieki lodu

dostrzegam piękno ukryte

pod powłoką mistrzowskich warstw natury

umarłej i żywej

tu myśli budzą pewność

rozbrzmiałe wschodzącym słońcem promieni

w pędzie tęsknoty

łapią bystrość i moc życia

od środka jak białe olbrzymie ptaki błękitu

frunie życie

wzbija się polotem przestrzeni

w codzienność...

w niej szukam najpiękniejszych zakamarków

a kiedy znajduję mówię z nią

jak z najcudowniejszym darem,

spełniającym marzeniem

stoimy przed sobą

dotykając chwili

nie mogę się temu nadziwić

nacieszyć oczu

jak przy pocałunkach rozmalowanych zachodem

wbiegłam ze słońcem - odpowiedzialnością mnie zwą

pragnę dłoni na swój los

i ust gotowych na pieszczoty

 

jak w niedokończonym wierszu

niecierpliwość brakujących słów

przyjdź do mnie

czekam

jak ów swoiste pragnienie ich wypowiedzenia

31 grudnia 2012

 

chciałabym pojechać w podróż...

na końcu języka

pod puchową kołdrą

znajduję

okrytą śniegiem tęsknotę

tyle słów ciśnie myśli w jeden kąt

w niewypowiedzianym geście

a w krainie czarów miłość "głupia",

drzwi zamknięte przypadkiem przenikła

ukradła magię i nie chce spać

spragniona ciepła oddechu mokrych ciał

wariuje

ma dość chcenia bez chcenia

czekania tego

pomaga jej także czułość jakże zdumiona ważnością,

odzywa się - zadomowiona w sercu,

potrzebuje jeszcze

często przechodzę myślami dalej-

dotykam opuszkami palców swoich ust - pieszczę je

oplatam dłonią swoją dłoń

sprawdzam, czy potrafię

może uczę się dotykać Ciebie

stoję też czasem przed lustrem

zupełnie naga wierząc że zaraz

obejmiesz mnie swoim odbiciem

i na tym stoi ciężkie wstawanie rano

budzenie w Twym cieple i zasypianie w nim

jest chronicznym tematem sennym

podróż marzeń dobiega końca...

potrząsnę się teraz, obudzę sama,

wpadnę w rzeczywistość

w niewypowiedzianym dialogu z Tobą...

w niewypowiedzianym dialogu życia...

cóż nas teraz omija?

9 grudnia 2012

 

gotowa czeka...

zwiedzam pokoje lekko otwarych drzwi

zwyczajnie nic nie dziwi

pustka jakby przywarła do ścian

nie wygląda jak królowa

oniemiała onieśmielona w swych wdziękach

mglistym korowodem anielskich włosów

rozproszyła się w oczach odwagi

w oczach odwagi wypełniam przestrzeń

sobą nie zdradzam zamkniętych drzwi bez klamki

w oczach odwagi zaistniała bliskość

wchodzi drzwiami jak chce zwiedzając kolejny pokój

tańczy sobą oplata się w ramionach szczęścia

śmieje kwiatem

oplatają się razem nawzajem pieszczą słodkie pocałunki

a wszystko to tak naturalnie

tak spontanicznie bez granic

w pełni...

 

zobaczyłam ją - zamarłam!

najpierw nie było jak dotknąć

potem we łzach wyszło...

teraz gotowa czeka...

a ja jakby poruszam się za ciasno

21 października 2012

 

z kwiatu

jest takie pragnienie

którego mocą nie zdoła naruszyć

żadne dążenie donikąd

kierunek ma taki jak ona-

- złota polska jesień

jest takie dążenie-

które przekracza ciężar natury rzeczy samej

nie zdołam go mieć

słysząc i nie słysząc

zegar mknie nie licząc granic czasu

jest w nim taka moc

co unieść nie może złudzenia

coraz głębiej otwieram oczy -

a w nich rzeczywistość

w przedziwnym blasku

czuję ją ...

jakby utkaną z kwiatu

pierwszych promieni szczęścia

12 wrzesnia 2012

 

 

zegar z wahadłem

Jest i moim

zegarem z wahadłem bijącym życiem codziennie

co pół godziny przypomina że jest

że kiedy nie możesz zasnąć nie jesteś samotności domem

słyszącym zgryźliwy syk ciszy odbijającej się od ścian przeraźliwym jękiem

lecz słysząc- czujesz egzystencji smak, egzystencji mądrość

chrapliwe posapywanie psa, rozmowę zegara i melodię myśli- rozmowę myśli

o człowieku, potrzebującym zagubionym,

w codziennym na niego oczekiwaniu

w przepięknym wypatrywaniu- oddaniu siebie rzeczy samej

- to jest piękne

w nocy nie mogę zasnąć też

bez czasu którego nie mogę zatrzymać bez Ciebie

wtedy milknę

powtarzam w myślach zaistniałe sytuacje dnia

przewijam twarze słyszę ich słowa

wypatruję obecności

potrzebuję ciepła

potrzebuję bliskości

tak- potrzebuję bliskości

w nocy dlatego nie śpię, a kiedy słyszę

muzykę zegara, przypominam sobie tęsknotą

bijące najczulej serce Twoje

tak blisko tuż najbliżej mnie

najbliższą bliskość prawdziwych słów:

dobrze że jesteś- jestem

- właśnie, dobrze że jesteś

to taka magia

to takie ciepło

to takie światło, które pali

miłością w nas, wokół nas, w kosmos, po wszechświat

Jesteś moim czasem

Jesteś moim skarbem, znalezionym w rękawie śnieżnego Anioła z niebios

Jesteś moim drogowskazem,

Jesteś-

jest mi z Tobą dobrze

chcę być czasem też wzajemnym dla Ciebie

w przymkniętych powiekach obcałowuję zmysłów tajemnicę

zasypiam bezpiecznie objęta cała obejmując Ciebie też

spokojem

czuwaniem

w dłoniach najdelikatniej

w pieszczocie najmilszej

we wzajemnym pragnieniu

w pełni sensu

zasypiam wtulona w cudowną noc

w zaspokojeniu

słysząc i nie słysząc

23-30 stycznia 2011

24 sierpnia 2012

 

 

Skąd taka myśl?

Jeżeli nawet nie wiedziałabym

kim dzisiaj jestem,

to wcale nie znaczy

że nie potrzebuję Cię bardziej

niż zwykle.

Potrzebuję Cię tak, jakby to wszystko

różne wokół nas tworzyło nas.

Bez oczekiwania na wzajemność,

spotkaliśmy się w odległościach rzuconych w kąt.

Idziemy wspólną drogą,

w pragnieniu bycia razem.

Bo kochać Ciebie to wtulić się w ciszę,

w niej najlepiej słychać Twoją rozmowę o miłości.

Czasem albo zazwyczaj,

chciałabym zmieścić się w granicach realności,

i tak pozostać.

Za pewne byłoby wspaniale.

Wystarczy tylko zatrzymać błędne koło,

a wątpliwości same posypią  na rozdrożach

drogowskazy pewności.

Pójdę już,

na dziś tej pewności wystarczy.

Skąd taka myśl,

że moja dusza dziś odpoczywa...

23 kwietnia 2012

 

 

chcę więcej

za mało jestem nasycona

jestem wciąż głodna

okrawki okruszki ochłapy -

nie wzruszają mnie

jestem bezlitośnie pożądliwa

ich wrażliwość wytrąciła nicość

niech ulecą z ważności

chwiejnej nitki pożądanie

zawisło w równoważni życia

chcę więcej

pragnę Cię w całości słońca

pragnę Cię w całości burzy

pragnę Cię

w pełni słowa i w milczeniu

wypełniam Tobą teraz chwilę

ożywiam sens pragnieniem życia

na szczerych chęciach nie przestanę...

buduję dom więc potrzebuję solidnego materiału:

porządnych drzwi, jasnych okien (jedno do oglądania gwiazd z teleskopem)

i oczywiście fundament jako podstawa całości

i dach po którym będzie nocą przechadzał się kot

a wokół róże kwiaty i zieleń - dużo zieleni kolorów

a w środku ciepło - dużo ciepła

bliskość sama bliskość

dziecko

więź

zbudowaliśmy więź

20 kwietnia 2012

 

cóż jeśli...

zapadłam w objęciach

zanadto

w dystansie

zatrzaśniętych drzwi

horyzontu

tęsknotą

zatraciłam siebie

to tylko świat

dokoła milknie

to tylko ja

dokoła niknę

niech wiosna zakryje smutek

niech w majowym wietrze łzy sfruną

deszczem

niech deszczu ciepłem

nawilgnę

niech mnie otuli całą

spłynę w nim

kiedy rozkwitnę

zadziwieniu nie oddam znaczenia

cóż

tak kochać by się chciało

w porywie słońca

stale

ciągle jest mało -

wiosennego ciepła

cudownego bzu

najdelikatniejszych róż

jaśminu Kochanie

coż

milczysz

cóż jeśli nie ja...

co jeśli tak ?

9 marca 2012

 

milczenie jak skała

milczenie boli aż wyciska łzy

otwieram okno

otwieram drzwi

niech złapię oddech

niech przeciąg wpadnie

i kot głodny bardziej na pieszczoty

milczenie, niech zdołam cię poruszyć!

skały nie podejmę zmieniać

oddycham

spokojnie

myśli trzeba wprawić w słowny wyraz

ożywić najsłabsze i najsilniejsze

któreś przyniosą zrozumienie

niech zabrzmią że jesteś

1 marca 2012

 

 

że nie można wszystkiego mieć

że po cichu można płakać

bo po co do kogoś

że stosy książek leżą do czytania

więc po co komuś poświęcać czas na rozmowę

po co czyjaś obecność jeśli strach wyjść nie pozwala

poza swoje objęcia

po co powraca znowu!?

w nie zmienionym kształcie urojonych wróbli

nie wystraszony na ich niewinność natury

jest znów tak blisko

nie można wszystkiego mieć

że wszystko to nic

strach to wszytko co mam

a mam tak wiele

przecież!

tym razem świadomość usiadła

obedrzeć wszystko chciała

tak wiele mogę mieć -

bo tak wiele mam

bez strachu

mogę być Twoja przecież

bez tej tęsknoty za domem

otworzę okno może

może przeciąg otworzy drzwi

może wejdzie kot - może jest głodny

26 lutego 2012

 

 

strach

zgasił światło

wepchnął myśli w ciasną kulę

zacisnął kręgi

rozkazał zacisnąć zęby

było ciasno ciemno

ból wrzeszczał z rozpaczy

przerażeniem w oczach milcząc jednocześnie

sparaliżowany wszechobecnie

nie było nikogo

to przez ten strach

to przez strach!

paskudny strach! - na wróble chyba!

ściany mruczą do siebie

cztery ściany milczą!

milczenie wychodzi po ścianach chce do sufitu - bezczelne kłamie

kolejna dziura

strach siedzi w niej jakby kleił się w moje kroki gesty

nie pozwalał na nic

rozpanoszył się wszędzie

w szyderczym uścisku

znalazł wygodne miejsce

rozłożył się jak w wygodnym fotelu

ani myśli odejść

jeszcze cię strachu, strachem na wróble wystraszę!

8 lutego 2012

 

 

o miłości zakazanej

co znaczy ubzdurać? - zapytano

nim otrząsnąć zdołałam się z wybudzenia sennego

i otóż ta myśl niejednaka nabrała znaczenia

oceniam owo znaczenie z perspektywy bliskiej i dalekiej

bliskości chorej i zdrowej w początku

cóż zostaje z miłości...

ano,

dokładam teraz rozumowi wolności

nie jako składnika najważniejszego ale bardziej obiektywnego

otóż wytworem wyobraźni stało się mniemanie

iż to co jest nieosiągalne z przyczyn różnorakich

może sycić fantazję do granic a nawet bez granic

w szaleństwie telepatycznych zdolności

i intuicyjnym postrzeganiu

nadzmysłami łamiąc zakaz...

wkrótce po przebudzeniu

cztery ściany rano wygladają jak cztery ściany

a wrażenie bliskości i ciepła drugiej osoby jest rozmazane

upojenie szczęściem i słowami że jest mi z Tobą cudownie

dostaje nagiego wstrząsu

z braku dotyku -

ma dłoń została oszukana

bo nie znalazła nikogo po przebudzeniu

zakaz niestosowności w miłości

nie ma się nijak do czegoś co nazywa się grzechem

a tym samym złem

miłość jest niepodważalnym dobrem

przeżywanie uczuć jest fascynujące -

szuka wcielenia

28 stycznia 2012

 

pora świadomości

niech mnie zaboli i zgniecie

ciężar świadomości

by odfrunął zaraz na zawsze

niech mówi coraz lżej

coraz bardziej czystymi słowami

niech wypowie wszystko

o tym,  że warto było walczyć - o co?

że warto było rozkwitać -

za jaką cenę...?

niech zdrowieje teraz chęć

życzenia bycia szczęśliwą

na pograniczu miłości i nadziei

urwanej obsesji i pustki

niewiary i wiary

niech mówi

najmocniej z ambitnym sensem egzystencjalności

aż do ostatniego słowa,

aż do ostatniej iskry bólu

aż płomień rozpali się wolnością

i uwolni umysł od niegodziwego traktowania

a duszę i ciało rozpromieni

konsensusem wzajemnego wypełniania się

tak, aby darując siebie odczuwać radość i szczęście

że jest się

kochanym

25 stycznia 2012

 

 

zdeptaliśmy

zdeptaliśmy naszą miłość

zdeptaliśmy młodość

zdeptaliśmy obu piękność

wspólnej obecności

już nie ma

Twój kawałek świata we mnie obumiera

niestety bardzo powoli...

obdarci ze wszystkiego

ze wszystkich stron

przez głodne kruki i wrony

wydziobani ze świeżo-posianego ziarna wiosną

nim przyszła jesień

to my - nasza cząstka świata

przetrwała w oddal rzuconą

mgłą

zdeptana

wytrąciła czas kochania

zdeptali nas nasi...

we mgle czekania

w obcym cieniu bezradności

zdeptaliśmy siebie

zużyliśmy

wrzucając życie do kosza

nasze życie -

ten jedyny sens młodości

dla którego warto było rozkwitać...

przyszła pora świadomości...

rozdarte sumienie płonie

żywą iskrą smutku

budzenie podaję w wątpliwość losu

smutek zostaje smutkiem

ból - niemiłosierdziem,

z iskry płomieniem...

23 stycznia 2012

 

 

urwane...

kawałki nieba nad kawałkiem piekła

drepczą butami cichutko

po kawałku sklejonego własnymi dłońmi

elektronicznego budzika

ostatecznością zawiedzione

kawałki wzruszeń tysiące powstają

postacią nie uformowaną ładnie

do licha z wami

to tu to tam strzępki

śpią z psem pod baczną uwagą

natrętne insekty życia intymnego

wiercą dziurę w pustej skrzyni

czegoś z napisem nie wiem

nie ma środka by wyeliminować ich zupełnie

gniją urwane

póki co...

dopóty świeżość nieba nie wypowie ostatniego słowa

13 stycznia 2012

 

przyjdzie

dziś w poranku wschodzącego słońca

rześkie brzmienia obłoków

malowały żywą tęsknotą ramiona czasu

objęłam to pocałunkiem

całowałam czas

który tu i teraz trwał -

kreślił obecność jedną chwilą

przekazem piękna

patrzyłam...

on przyjdzie tu i teraz jeszcze nieraz

będzie

wspólnym zachwytem

nad wschodzącym słońcem

połączeniem westchnień nad zachodem

kołysanką miłości

nad...

13 stycznia 2012

 

 

dalej

iść bez znaczenia

aż potknąć się i nie pytać

dalej móc...

by potem powiedzieć:

zaiste, nie było tak źle

życie przegrać

bo kto powiedział jak się wygrywa?

żeby teraz wygrać

rozliczyć się trzeba

nie pytając już

mieć siłę

walczyć o kawałek nieba

9 stycznia 2012