o wschodzie słońca

tłukąc powieki lodu

dostrzegam piękno ukryte

pod powłoką mistrzowskich warstw natury

umarłej i żywej

tu myśli budzą pewność

rozbrzmiałe wschodzącym słońcem promieni

w pędzie tęsknoty

łapią bystrość i moc życia

od środka jak białe olbrzymie ptaki błękitu

frunie życie

wzbija się polotem przestrzeni

w codzienność...

w niej szukam najpiękniejszych zakamarków

a kiedy znajduję mówię z nią

jak z najcudowniejszym darem,

spełniającym marzeniem

stoimy przed sobą

dotykając chwili

nie mogę się temu nadziwić

nacieszyć oczu

jak przy pocałunkach rozmalowanych zachodem

wbiegłam ze słońcem - odpowiedzialnością mnie zwą

pragnę dłoni na swój los

i ust gotowych na pieszczoty

jak w niedokończonym wierszu

niecierpliwość brakujących słów

przyjdź do mnie

czekam

jak ów swoiste pragnienie ich wypowiedzenia

31 grudnia 2012

 

 

chciałabym pojechać w podróż...

na końcu języka

pod puchową kołdrą

znajduję

okrytą śniegiem tęsknotę

tyle słów ciśnie myśli w jeden kąt

w niewypowiedzianym geście

a w krainie czarów miłość "głupia",

drzwi zamknięte przypadkiem przenikła

ukradła magię i nie chce spać

spragniona ciepła oddechu mokrych ciał

wariuje

ma dość chcenia bez chcenia

czekania tego

pomaga jej także czułość jakże zdumiona ważnością,

odzywa się - zadomowiona w sercu,

potrzebuje jeszcze

często przechodzę myślami dalej-

dotykam opuszkami palców swoich ust - pieszczę je

oplatam dłonią swoją dłoń

sprawdzam, czy potrafię

może uczę się dotykać Ciebie

stoję też czasem przed lustrem

zupełnie naga wierząc że zaraz

obejmiesz mnie swoim odbiciem

i na tym stoi ciężkie wstawanie rano

budzenie w Twym cieple i zasypianie w nim

jest chronicznym tematem sennym

podróż marzeń dobiega końca...

potrząsnę się teraz, obudzę sama,

wpadnę w rzeczywistość

w niewypowiedzianym dialogu z Tobą...

w niewypowiedzianym dialogu życia...

cóż nas teraz omija?

9 grudnia 2012

gotowa czeka...

zwiedzam pokoje lekko otwartch drzwi

zwyczajnie nic nie dziwi

pustka jakby przywarła do ścian

nie wygląda jak królowa

oniemiała onieśmielona w swych wdziękach

mglistym korowodem anielskich włosów

rozproszyła się w oczach odwagi

w oczach odwagi wypełniam przestrzeń

sobą nie zdradzam zamkniętych drzwi bez klamki

w oczach odwagi zaistniała bliskość

wchodzi drzwiami jak chce zwiedzając kolejny pokój

tańczy sobą oplata się w ramionach szczęścia

śmieje kwiatem

oplatają się razem nawzajem pieszczą słodkie pocałunki

a wszystko to tak naturalnie

tak spontanicznie bez granic

w pełni...

zobaczyłam ją - zamarłam!

najpierw nie było jak dotknąć

potem we łzach wyszło...

teraz gotowa czeka...

a ja jakby poruszam się za ciasno

21 października 2012

z kwiatu

jest takie pragnienie

którego mocą nie zdoła naruszyć

żadne dążenie donikąd

kierunek ma taki jak ona-

- złota polska jesień

jest takie dążenie-

które przekracza ciężar natury rzeczy samej

nie zdołam go mieć

słysząc i nie słysząc

zegar mknie nie licząc granic czasu

jest w nim taka moc

co unieść nie może złudzenia

coraz głębiej otwieram oczy -

a w nich rzeczywistość

w przedziwnym blasku

czuję ją ...

jakby utkaną z kwiatu

pierwszych promieni szczęścia

12 września 2012

 

zegar z wahadłem

Jest i moim

zegarem z wahadłem bijącym życiem codziennie

co pół godziny przypomina że jest

że kiedy nie możesz zasnąć nie jesteś samotności domem

słyszącym zgryźliwy syk ciszy odbijającej się od ścian przeraźliwym jękiem

lecz słysząc- czujesz egzystencji smak, egzystencji mądrość

chrapliwe posapywanie psa, rozmowę zegara i melodię myśli- rozmowę myśli

o człowieku, potrzebującym zagubionym,

w codziennym na niego oczekiwaniu

w przepięknym wypatrywaniu- oddaniu siebie rzeczy samej

- to jest piękne

w nocy nie mogę zasnąć też

bez czasu którego nie mogę zatrzymać bez Ciebie

wtedy milknę

powtarzam w myślach zaistniałe sytuacje dnia

przewijam twarze słyszę ich słowa

wypatruję obecności

potrzebuję ciepła

potrzebuję bliskości

tak- potrzebuję bliskości

w nocy dlatego nie śpię, a kiedy słyszę

muzykę zegara, przypominam sobie tęsknotą

bijące najczulej serce Twoje

tak blisko tuż najbliżej mnie

najbliższą bliskość prawdziwych słów:

dobrze że jesteś- jestem

- właśnie, dobrze że jesteś

to taka magia

to takie ciepło

to takie światło, które pali

miłością w nas, wokół nas, w kosmos, po wszechświat

Jesteś moim czasem

Jesteś moim skarbem, znalezionym w rękawie śnieżnego Anioła z niebios

Jesteś moim drogowskazem,

Jesteś-

jest mi z Tobą dobrze

chcę być czasem też wzajemnym dla Ciebie

w przymkniętych powiekach obcałowuję zmysłów tajemnicę

zasypiam bezpiecznie objęta cała obejmując Ciebie też

spokojem

czuwaniem

w dłoniach najdelikatniej

w pieszczocie najmilszej

we wzajemnym pragnieniu

w pełni sensu

zasypiam wtulona w cudowną noc

w zaspokojeniu

słysząc i nie słysząc

23-30 stycznia 2011

24 sierpnia 2012

 

chcę więcej

za mało jestem nasycona

jestem wciąż głodna

okrawki okruszki ochłapy -

nie wzruszają mnie

jestem bezlitośnie pożądliwa

ich wrażliwość wytrąciła nicość

niech ulecą z ważności

chwiejnej nitki pożądanie

zawisło w równoważni życia

chcę więcej

pragnę Cię w całości słońca

pragnę Cię w całości burzy

pragnę Cię

w pełni słowa i w milczeniu

wypełniam Tobą teraz chwilę

ożywiam sens pragnieniem życia

na szczerych chęciach nie przestanę...

buduję dom więc potrzebuję solidnego materiału:

porządnych drzwi, jasnych okien (jedno do oglądania gwiazd z teleskopem)

i oczywiście fundament jako podstawa całości

i dach po którym będzie nocą przechadzał się kot

a wokół róże kwiaty i zieleń - dużo zieleni kolorów

a w środku ciepło - dużo ciepła

bliskość sama bliskość

dziecko

więź

zbudowaliśmy więź

20 kwietnia 2012

cóż jeśli...

zapadłam w objęciach

zanadto

w dystansie

zatrzaśniętych drzwi

horyzontu

tęsknotą

zatraciłam siebie

to tylko świat

dokoła milknie

to tylko ja

dokoła niknę

niech wiosna zakryje smutek

niech w majowym wietrze łzy sfruną

deszczem

niech deszczu ciepłem

nawilgnę

niech mnie otuli całą

spłynę w nim

kiedy rozkwitnę

zadziwieniu nie oddam znaczenia

cóż

tak kochać by się chciało

w porywie słońca

stale

ciągle jest mało -

wiosennego ciepła

cudownego bzu

najdelikatniejszych róż

jaśminu Kochanie

cóż

milczysz

cóż jeśli nie ja...

co jeśli tak ?

9 marca 2012

milczenie jak skała

milczenie boli aż wyciska łzy

otwieram okno

otwieram drzwi

niech złapię oddech

niech przeciąg wpadnie

i kot głodny bardziej na pieszczoty

milczenie, niech zdołam cię poruszyć!

skały nie podejmę zmieniać

oddycham

spokojnie

myśli trzeba wprawić w słowny wyraz

ożywić najsłabsze i najsilniejsze

któreś przyniosą zrozumienie

niech zabrzmią że jesteś

1 marca 2012

 

 

że nie można wszystkiego mieć

 

że po cichu można płakać

bo po co do kogoś

że stosy książek leżą do czytania

więc po co komuś poświęcać czas na rozmowę

po co czyjaś obecność jeśli strach wyjść nie pozwala

poza swoje objęcia

po co powraca znowu!?

w nie zmienionym kształcie urojonych wróbli

nie wystraszony na ich niewinność natury

jest znów tak blisko

 

nie można wszystkiego mieć

że wszystko to nic

strach to wszytko co mam

a mam tak wiele

przecież!

 

tym razem świadomość usiadła

obedrzeć wszystko chciała

 

tak wiele mogę mieć -

bo tak wiele mam

bez strachu

 

mogę być Twoja przecież

bez tej tęsknoty za domem

 

otworzę okno może

 

może przeciąg otworzy drzwi

 

może wejdzie kot - może jest głodny

 

26 lutego 2012

 

 

 

strach

 

zgasił światło

wepchnął myśli w ciasną kulę

zacisnął kręgi

rozkazał zacisnąć zęby

było ciasno ciemno

ból wrzeszczał z rozpaczy

przerażeniem w oczach milcząc jednocześnie

sparaliżowany wszechobecnie

nie było nikogo

to przez ten strach

to przez strach!

paskudny strach! - na wróble chyba!

ściany mruczą do siebie

cztery ściany milczą!

milczenie wychodzi po ścianach chce do sufitu - bezczelne kłamie

kolejna dziura

strach siedzi w niej jakby kleił się w moje kroki gesty

nie pozwalał na nic

rozpanoszył się wszędzie

w szyderczym uścisku

znalazł wygodne miejsce

rozłożył się jak w wygodnym fotelu

ani myśli odejść

jeszcze cię strachu, strachem na wróble wystraszę!

8 lutego 2012

 

o miłości zakazanej

co znaczy ubzdurać? - zapytano

nim otrząsnąć zdołałam się z wybudzenia sennego

i otóż ta myśl niejednaka nabrała znaczenia

oceniam owo znaczenie z perspektywy bliskiej i dalekiej

bliskości chorej i zdrowej w początku

cóż zostaje z miłości...

ano,

dokładam teraz rozumowi wolności

nie jako składnika najważniejszego ale bardziej obiektywnego

otóż wytworem wyobraźni stało się mniemanie

iż to co jest nieosiągalne z przyczyn różnorakich

może sycić fantazję do granic a nawet bez granic

w szaleństwie telepatycznych zdolności

i intuicyjnym postrzeganiu

nadzmysłami łamiąc zakaz...

wkrótce po przebudzeniu

cztery ściany rano wygladają jak cztery ściany

a wrażenie bliskości i ciepła drugiej osoby jest rozmazane

upojenie szczęściem i słowami że jest mi z Tobą cudownie

dostaje nagiego wstrząsu

z braku dotyku -

ma dłoń została oszukana

bo nie znalazła nikogo po przebudzeniu

zakaz niestosowności w miłości

nie ma się nijak do czegoś co nazywa się grzechem

a tym samym złem

miłość jest niepodważalnym dobrem

przeżywanie uczuć jest fascynujące -

szuka wcielenia

28 stycznia 2012

 

pora świadomości

 

niech mnie zaboli i zgniecie

ciężar świadomości

by odfrunął zaraz na zawsze

 

niech mówi coraz lżej

coraz bardziej czystymi słowami

niech wypowie wszystko

o tym, że warto było walczyć - o co?

że warto było rozkwitać -

za jaką cenę...?

 

niech zdrowieje teraz chęć

życzenia bycia szczęśliwą

 

na pograniczu miłości i nadziei

urwanej obsesji i pustki

niewiary i wiary

niech mówi

najmocniej z ambitnym sensem egzystencjalności

aż do ostatniego słowa,

aż do ostatniej iskry bólu

aż płomień rozpali się wolnością

i uwolni umysł od niegodziwego traktowania

a duszę i ciało rozpromieni

konsensusem wzajemnego wypełniania się

tak, aby darując siebie odczuwać radość i szczęście

że jest się

kochanym

 

25 stycznia 2012

 

zdeptaliśmy

 

zdeptaliśmy naszą miłość

zdeptaliśmy młodość

zdeptaliśmy obu piękność

 

wspólnej obecności

już nie ma

Twój kawałek świata we mnie obumiera

niestety bardzo powoli...

 

obdarci ze wszystkiego

ze wszystkich stron

przez głodne kruki i wrony

wydziobani ze świeżo-posianego ziarna wiosną

nim przyszła jesień

 

to my - nasza cząstka świata

przetrwała w oddal rzuconą

mgłą

zdeptana

wytrąciła czas kochania

 

zdeptali nas nasi...

we mgle czekania

w obcym cieniu bezradności

 

zdeptaliśmy siebie

zużyliśmy

wrzucając życie do kosza

nasze życie -

ten jedyny sens młodości

dla którego warto było rozkwitać...

 

przyszła pora świadomości...

 

rozdarte sumienie płonie

żywą iskrą smutku

budzenie podaję w wątpliwość losu

 

smutek zostaje smutkiem

ból - niemiłosierdziem,

z iskry płomieniem...

23 stycznia 2012

 

urwane...

 

kawałki nieba nad kawałkiem piekła

drepczą butami cichutko

po kawałku sklejonego własnymi dłońmi

elektronicznego budzika

ostatecznością zawiedzione

 

kawałki wzruszeń tysiące powstają

postacią nie uformowaną ładnie

 

do licha z wami

to tu to tam strzępki

śpią z psem pod baczną uwagą

 

natrętne insekty życia intymnego

wiercą dziurę w pustej skrzyni

czegoś z napisem nie wiem

 

nie ma środka by wyeliminować ich zupełnie

 

gniją urwane

 

póki co...

 

dopóty świeżość nieba nie wypowie ostatniego słowa

 

13 stycznia 2012

 

przyjdzie

 

dziś w poranku wschodzącego słońca

rześkie brzmienia obłoków

malowały żywą tęsknotą ramiona czasu

objęłam to pocałunkiem

 

całowałam czas

który tu i teraz trwał -

kreślił obecność jedną chwilą

przekazem piękna

 

patrzyłam...

 

on przyjdzie tu i teraz jeszcze nieraz

będzie

wspólnym zachwytem

nad wschodzącym słońcem

połączeniem westchnień nad zachodem

kołysanką miłości

nad...

 

13 stycznia 2012

 

dalej

 

iść bez znaczenia

aż potknąć się i nie pytać

 

dalej móc...

by potem powiedzieć:

zaiste, nie było tak źle

 

życie przegrać

bo kto powiedział jak się wygrywa?

 

żeby teraz wygrać

rozliczyć się trzeba

 

nie pytając już

mieć siłę

walczyć o kawałek nieba

 

9 stycznia 2012

następna »